Twee paar oren om naar hun deelnemers te luisteren, twee paar handen om een organisatie op te bouwen en twee paar voeten stevig die stevig op de grond blijven, zo zou je het onafscheidbare duo Alain Defalle en Vincent Collard kunnen omschrijven. Het zijn ook zij die het prachtige verhaal van de Zes uur van Spa geschreven hebben, een verhaal dat vooraan in de annalen van de historische racerij staat.

Alain, hoe bent U organisator van historische races geworden?

“In het begin was ik eenvoudigweg deelnemer aan zulke evenementen. Op het einde van de jaren 80 nam ik ondermeer met een Triumph TR4 en later een Austin Healey aan de Monte-Carlo Challenge en de Pirelli Classic Marathon deel. Vaak was ik ontgoocheld over het doen en laten van zulke organisaties en in plaats van anderen te bekritiseren, nam ik het heft in eigen handen. Hieruit groeide in 1991 de wedergeboorte van Luik-Rome-Luik. Tijdens deze rally ben ik Vincent Collard tegen het lijf gelopen, een ontmoeting die voor de verdere toekomst bepalend zou zijn. Vincent is sympathiek en professioneel en sindsdien werken wij samen en zijn als het ware twee associés geworden.”

De eerste editie van de Zes uur van Spa dateert van 1993...

“Inderdaad. Een FIA-commissaris, Jean-Claude Menut, stelde me voor om iets soortgelijks op circuit te doen. Ondanks het feit dat ik niet in de circuitwereld thuis was, heb ik zijn raad toch opgevolgd en mede met de hulp van onze koersdirecteur Pierre Delettre, zijn we ondertussen stevig gegroeid. In 1993 hadden we één race met 35 deelnemers, vandaag zijn dat 700 deelnemers en 13 wedstrijden geworden.”

Uw organisatie werd twee jaar geleden in Groot-Brittannië nog gelauwerd.

“In 2004 beslisten de Engelsen om een soort van classificatie onder historische evenementen uit te werken en tegelijkertijd een systeem van Awards voor de beste rally en circuitevenementen op poten te zetten. In 2004 kwamen zowel Luik-Rome-Luik als de Zes uur van Spa als winnaars uit de bus. Maar gezien beide events van één en dezelfde organisatie waren en men geen deining wilde veroorzaken, hebben we de Award voor beste rally-event in 2004 ontvangen en heeft Derek Bell ons de trofee voor beste circuit-event in 2005 overhandigd. Soms is het beter niet te inhalig te zijn...”

Wat is uw geheim?

“Een goed team en het werk van Vincent (Collard)... Vincent is steeds zeer punctueel, hij heeft oog voor het detail en stelt de rijders en de teams centraal. Zij zijn onze klanten en maken dat alles (financieel) blijft draaien. Dus, klant is koning... Wij letten er steeds op dat zij niet te lang moeten wachten voor een technische controle, wij zijn steeds beleefd enz. Zonder rijders is er immers geen sprake van autosport.”

Hoe verklaart u dat uw organisatie wereldwijd een referentie is, terwijl men in België de Zes uur van Spa nauwelijks kent?

“De automobielsport, en zeker de wedstrijden voor historische racewagens, zijn in hoofdzaak een Engelse aangelegenheid. In België zijn er veel minder rijders voor deze wedstrijden en de passie is zeker niet dezelfde. Maar wij zijn misschien in de loop der jaren ook wat te bescheiden gebleven. Wij hebben vooral de deelnemers centraal gesteld en minder aan het publiek gedacht. We communiceerden ook niet naar de journalisten, uit angst om hen te vervelen. Dit jaar gooien we het over een andere boeg en promoten we ons event. We willen immers niets liever dan onze passie met een zo groot mogelijk publiek delen.”

Tot wie richt u zich dan?

“Tot diegene die amper naar Spa komt en misschien niet de doorwinterde fan die alle voornamen van Belcar-rijders kent. Moderne racerij boeit me amper en ik ken dus zelf ook geen namen. Wij richten ons op de liefhebber van de geschiedenis van de racerij en dat kunnen oudere fans zijn, zij die de overwinningen van Jacky Ickx nog hebben meegemaakt, maar ook jongeren die een stapje terug in de tijd willen zetten en zich komen onderdompelen in de sfeer van vroeger. Het moet voor de echte liefhebber toch triest geweest zijn dat bijvoorbeeld de 24 uur van Spa enkele jaren geleden betwist werd met wagens zoals de Peugeot 306, terwijl je evengoed bij wagens zoals Bizzarini, Jaguar, Aston Martin of Cobra... kan wegdromen?”

In al die jaren hebt U grote namen mogen ontvangen... Misschien een anekdote?

“Zo’n vier jaar terug, heeft de toenmalige hoofdingenieur van McLaren-Mercedes, Adrian Newey, nog aan Luik-Rome-Luik deelgenomen. Wij waren trouwens erg gecharmeerd door zijn eenvoud en menselijke warmte. Dat jaar was er een etappe met aankomst in Maranello en één uur voor de aankomst van de deelnemers, heb ik de mensen van Ferrari van de aanwezigheid van de heer Newey verwittigd. Zij namen me echter niet ernstig en antwoordden dat hij eerder ergens in een windtunnel in Engeland zou zijn. Maar enkele ogenblikken later stond hij daar... Jean Todt is toen in zeven haasten aan komen zetten en buiten adem heeft hij Adrian mee uit eten gevraagd. De kop in de Gazetta dello Sport de volgende dag was echter nog prettiger: “Newey naar Ferrari!” Zo’n herinnering blijft uiteraard geweldig.”

Veel mensen beschouwen de historische competities als een défilé van gentlemen drivers. Wat vindt U daarvan?

“Kom gewoon eens kijken en overtuig uzelf! De besten in onze races gaan nog steeds erg snel en dat met ophangingen en remmen van veertig jaar geleden. Er zijn meer en meer professionele structuren en diegenen die willen winnen rijden alsof de Zes uur van Spa een sprintwedstrijd is. Om u een idee te geven; een Zwitserse deelnemer heeft twee jaar geleden met een Williams F1 van zo’n twintig jaar geleden betere sectortijden neergezet dan Keke Rosberg met een identieke wagen. Hoe is dat mogelijk?Wel, deels is dat te verklaren door het gebruik van beter rubber en geëvolueerde remmen, maar de inbreng van de rijder is zeker niet te onderschatten.”

Welke wagens uit uw plateau doen u zelf watertanden?

“Ik kan de races jammer genoeg zelf niet van dichtbij volgen en heb ook geen tijd om de auto’s allemaal van dichtbij te gaan bewonderen. Maar telkens er een Aston Martin DB4 GT of een AC Cobra voorbij raast, kijk ik toch even op. Vooral die laatste doet me wegdromen, voor mij is deze wagen de perfecte cocktail van een Engels chassis met een vette Amerikaanse krachtbron, the American dream zeg maar. Je zou bijna zeggen dat niemand anders dan Steve Warson achter het stuur moet zitten.”

Wat wensen wij u voor de Zes uur van Spa toe?

“Veel zon en vooral dat wij op de ingeslagen weg verder kunnen en mogen gaan. Wij willen onze passie met rijders, mecaniciens, publiek... delen en dat is en blijft onze drijfveer. Wij, Vincent en ik, hopen echt dat het voor iedereen een onvergetelijk weekend wordt en dat alle bezoekers de weg naar Spa in 2007 terug vinden.”